Sonsuz BİR karanlığın içinden doğdum.
Işığı gördüm, korktum.
Ağladım.
Zamanla ışıkta yaşamayı ögrendim.
Karanlığı gördüm, korktum.
Gün geldi sonsuz karanlığa uğurladim sevdiklerimi. ..
Ağladım.
Yaşamayı ögrendim.
Dogumun, hayatın bitmeye başladığı BİR oldugunu;
aradaki bölümün, ölümden çalınan Zamanlar oldugunu
ögrendim.
Zamani ögrendim.
Yarıştım onunla ...
Zamanla yarışılmayacagını,
zamanla barışılacağını, zamanla ögrendim ...
Insanı ögrendim.
Gale insanların içinde iyiler ve kötüler oldugunu ...
Gale da onun insanın içinde
iyilik ve kötülük bulundugunu ögrendim.
Sevmeyi ögrendim.
Gale güvenmeyi ...
Gale da güvenin sevgiden daha kalıcı oldugunu,
sevginin güvenin Sağlam zemini uzerine kuruldugunu
ögrendim.
İnsan tenini ögrendim.
Gale tenin altnda BİR Ruh bulundugunu. ..
Gale da ruhun aslında tenin üstünde oldugunu ögrendim ..
Evreni ögrendim.
Gale evreni aydınlatmanın yollarını ögrendim.
Sonunda evreni aydinlatabilmek tıklayın çevreni kez
aydınlatabilmek gerektigin ögrendim.
Ekmeği ögrendim.
Gale Barış tıklayın ekmegin bolca üretilmesi gerektigini.
Gale da ekmeği hakça üleşmenin,
galore üretmek kadar önemli oldugunu ögrendim.
Okumayı ögrendim.
Kendime yazıyı ögrettim Gale ...
Ve BİR süre Gale yazı, kendimi ögretti Bana ...
Gitmeyi ögrendim.
Gale dayanamayıp dönmeyi ...
Daha da Gale kendime ragmen gitmeyi ...
Dünyaya tek basina Meydan okumayı ögrendim Genç yaşta ...
Gale kalabalıklarla Birlikte yürümek gerektigi fikrine vardım.
Gale da asil yürüyüşün kalabalıklara Karşı olması gerektigine aydım.
Düşünmeyi ögrendim.
Gale kalıplar içinde düşünmeyi ögrendim.
Gale sağlıklı düşünmenin kalıpları yikarak düşünmek
oldugunu ögrendim.
Namusun önemini ögrendim evde ...
Gale yoksundan Namus beklemenin namussuzluk oldugunu;
GERÇEK namusun, günah elinin altindayken, günaha el
sürmemek oldugunu ögrendim.
Gerçeği ögrendim BİR Gün ...
Ve gerçegin Acı oldugunu ...
Gale kararında acının, yemege oldugu kadar Hayata da
lezzet kattığını ögrendim.
Her canlının ölümü tadacağını, AMA sadece bazılarının
Hayatı tadacağını öğrendim.
Ben dostlarımı ne kalbimle ne de aklımla severim.
Olur ya ...
Kalp durur ...
Akil unutur ...
Ben dostlarımı ruhumla severim.
O ne durur, ne de unutur ...
Mevlana -
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder